சீதாயணம்

சீதாயணம்

அந்திச் சூரியன் ஒளியில் தங்கத்தை வார்த்தது போல் சலனமே இல்லாது ஓடிக்கொண்டிருந்தது தம்ஸா நதி.  ஏதோ சிந்தனையில் ஒரு கோட்டோவியம் போல் நதிக்கரையில் அமர்ந்திருந்தாள் சீதா.

நகரத்திலிருந்து வரும் சேதிகள் அவ்வளவு உவப்பானதாக இல்லை.

பட்டத்தரசி இல்லாமல் நடக்கும் அஸ்வமேத யாகம் இதுவரை யாரும் கேள்விப்படாத ஒன்று.

இவ்வளவு வன்மமா ராமன் நெஞ்சில்?

எவனோ சொன்னான் என்பதற்கு எனக்கு தண்டனையா?

என்னைக் குற்றவாளி என்றே, விசாரணையின்றி முடிவு செய்தானா ராமன்?

தன் மீது ஆசைப்பட்டாள் என்ற காரணத்துக்காகவே, ஒரு பெண்ணென்றும் பாராமல் சூர்ப்பனகையின் நாசியையும், செவியையும் சிதைத்து அனுப்பியதுதான் தங்கள் பிரிவுத்துயருக்குக் காரணம் என்றும், அந்த வகையில், பிறன் மனையை  விரல் நகத்தாலும் தீண்டாத இராவணன் ராமனிலும் உயர்ந்தவன் என்றும் ஒரு ஊடற் பொழுதில் சுட்டியது, இரகுவம்ச ராமன் மனதில் நீங்கா வடுவாய்ப் பதியும் என்று அவள் நினைத்தாளில்லை.

அவ்வளவு சராசரி ஆடவனா, அவதாரபுருஷன் என மூலோகமும் கொண்டாடும் நீலமேக சியாமள வண்ணன்?

தன் வன்மத்துக்கு ஒரு பற்றுக்கோலாகவே யாரோ சொன்ன அவதூறை பயன்படுத்துமளவு தன் ராமன் கீழிறங்கியது இன்றுவரை நம்பமுடியாத ஊமை வலி.

அசோக வனத்தில் சிறையிருந்தபோது தன் மணாளனைப் பற்றித் தன் மனதில் கிஞ்சித்தும் தோன்றாத சந்தேகம் ராமனுக்கு வரலாமா?

கண்டனன் "கற்பினுக்கு அணியினை" என்று அனுமனை சொல்லத்தூண்டியது ஆண்களின் பொது புத்தியா?

இருக்கின்றாள் என்பதன் விளக்கமே, கற்போடு என்பதுதானே?

இதை அடுத்தவன் உரைத்து அறியும் நிலையிலா என் ராமன்?

பேதை மனம் இன்னும் “என் ராமன்” என்கிறதே, இதை என்ன செய்வது?

இஷ்வாகு வம்சத்து அரசர்களே, பெண்களை மதிப்பவர்கள் இல்லையோ என்று ஓடிய மனவோட்டத்தை ஒரு சின்ன இகழ்ச்சி முறுவலில் அழித்துவிட்டு, அருகில் வந்து நீர் அருந்திக்கொண்டிருந்த மானின் பக்கம் பார்வையைத் திருப்பினாள்.

ஒரு மானால் தான் அடைந்த துயரங்களை விட, அதன் தொடர்ச்சியாய் நடந்த சம்பவங்கள் தன நாயகனை சராசரி ஆக்கிய கதைதான் வேதனை கூட்டியது.

அமுதம் கடைய மந்தார மலையைத் தாங்கிப் பிடித்தபோது, உடலில் இறங்கிய விஷம் கொஞ்சம் உள்ளத்திலும் இறங்கியது போலும்.

பெண்ணாய்ப் பிறந்தால் எந்தக் குலமானாலும் ஒரே விதி.

தாயார் சுனன்யா முகம் கண்முன் நிழலாடியது.

ஒருவேளை, விதேஷ வம்சத்தின் நேரடி வாரிசாக இருந்திருந்தால் இத்துனை துயரங்களை சந்திக்க நேர்ந்திருக்காதோ? 

ஜனகனின் ரத்தத்தில் உதித்திருந்தால், ஒரு வண்ணானின் வார்த்தையைக் காரணம் காட்டி கட்டியவளைக் காட்டுக்கு அனுப்பும் துணிவு  ராமனுக்கு வந்திருக்காதோ?

ஒருவேளை, இந்த மீளாப் பிரிவு,  பதினான்கு ஆண்டுப் பெருமூச்சின் வெப்பம் தாளாது ஊர்மிளை இட்ட சாபமோ?

ஒரே விஷயத்துக்கான பதிலில்லாக் கேள்விகள் அந்தக் குறையிருட்டில் அவளைச் சுற்றிச் சிதறிக் கிடந்தன.

துரத்தும் கேள்விகளை உதறி எழ முயன்றபோது, அவள் தோளில் ஒரு பிஞ்சுக் கரம் விழுந்தது.

பால் வண்ணத்தில் மினுங்கும் கரம் பார்த்தவுடன் உள்ளத்தில் பீறிடும் தாய்மைப் பெருக்கில், மைந்தனை அள்ளி அருகில் அமர்த்திக்கொண்டாள்.

சீதைக்கு எப்போதும் குசனிடம் ஒருதுளி அதிகப் பிரியம்.

தன்னைப்போல் பால் வண்ணம் என்பதால் அல்ல,

ஏனோ, லவனின், நீல வண்ணம், ராமனை நினைவு படுத்துவதால் ஒரு சின்ன ஊசிக் குத்தல் எப்போதும் மனதில்.

அன்று விஷயம் கேட்டுப் பதறி வந்த அகலிகை சொன்னது இன்றும் கேட்பதுபோல் இருக்கிறது.

“அவதார புருஷன் ஆயினும் ராமனின் மனம் நீலம் பாரித்தே கிடக்கிறது. அந்த வண்ணம் உன் மகனின் தோலை ஊடுருவி உள்ளே இறங்காது பார்த்துக்கொள்!”

“தனிமையில் அந்திக்கருக்கலில் என்ன செய்கிறீர்கள் தாயே?”

மைந்தனுக்கு பதில் சொல்லாமல் புன்னகைத்து எழுந்த சீதாதேவி, “அண்ணன் எங்கேயடா,” என்றபோது, சிறுவனின் முகத்தில் ஒரு குறும்புப் புன்னகை மிளிர்ந்தது.

“அண்ணன் உங்களுக்கோர் பரிசுடன் ஆசிரமத்தில் நிற்கிறான் தாயே.”

தூரத்தில் வரும்போதே, கண்ணில் பட்டுவிட்டது குசன் சொன்ன அந்தப்பரிசு.

பால்வண்ணத்தில் பொட்டுக்களங்கம் இல்லாமல் ஜொலித்தது அந்த அஸ்வம். அதன் முகத்தில் கட்டப்பட்டிருந்த தாமிரப் பட்டயம் சொன்னது,

“இது தசரத குமாரன், சக்கரவர்த்தி ராமனின் அஷுவமேத யாகத்துக்கான புரவி. அதை மறிப்பதும், தொடுவதும் ராஜத்துரோகம்”.

“இந்தப் புரவி, நம் நந்தவனத்தில் அத்துமீறி நுழைந்தது தாயே. உங்கள் பழைய கணக்கு ஒன்றைத் தீர்க்கும் நாள் வந்துவிட்டதுபோலும். அதனால்தான் இது இன்று என் கையில் சிக்கியிருக்கிறது.”

பதறிப்போய் சொன்னாள் ஜானகி.

“மகனே, இதன் விளைவுகளை நீ அறிவாயா? நீ இன்னும் சிறு பிள்ளை. ராமனின் மூர்க்க சைந்யத்துக்குமுன் உங்கள் வயதும் வீரமும் மிகச் சிறிது. பேசாமல் அதை அவிழ்த்துவிடு”.

“வால்மீகி கொடுத்த ஞானமும், கௌசிகர் அளித்த போர்ப்பயிற்சியும் வீணாகாது தாயே. எங்கள் தந்தையை நாங்கள் எதிர்கொள்ளும் தருணம் வந்துவிட்டதாகவே எங்கள் உள்ளம் சொல்கிறது”.

புன்னகையோடு இந்த நாடகத்தை ரசித்துக்கொண்டிருந்த வால்மீகி, “அவர்களைத் தடுக்காதே மகளே. இனி நாடங்கங்கள் விரைந்து நடக்கும்” என்றார்.

புரவி தேடிவந்த படைகள் புறமுதுகிட்டு ஓடியதும்,

ஆர்ப்பரித்துவந்த அனுமன் பிள்ளைகள் முகம் பார்த்ததும் உண்மை உணர்ந்து கண்ணீரில் கரைந்ததும்,

ராமனையே புரவிக்காய் வனம் தேடி வரவைத்தது.

தன் மொத்த சைதன்யத்தையும் வென்று துரத்தியது இரண்டு சிறுவர்கள் என்று கண்ட ராமனின் முகத்தில் பெரு வியப்பு.

சிறிதும் அச்சமின்றி வில்லேந்தி நின்ற சிறுவர்களை வாஞ்சையோடு கேட்டான் ராமன்.

“பால்குடி மறவாத பாலகர்களே, தாங்கள் செய்வதன் தீவிரம் அறிவீர்களா?”

“அறிவோம் அரசனே!,  இன்று இவ்விடத்து உம்மை எதிர்கொள்ளவே உங்கள் புரவியைக் கவர்ந்தோம்”.

“யாகப் புரவியைக்க் கவர்தல் அரச குற்றம் என்பதை அறியீர்களா? இங்கு யாரும் உங்களுக்கு அறிவுரை சொல்லும் பெரியோர் இல்லையோ?” என்று கேட்ட ராமனின் குரலில் ஏளனம் துளிர்த்தது.

“வால்மீகி மகரிஷி எங்கள் ஆசான்”. 

“எங்களுக்கு அறம் நீவிர் உரைக்கவேண்டியதில்லை வேந்தே”.

“ஆயின், எம்மிடமும் உமக்கோர் கேள்வி உண்டு. 

பட்டத்தரசி இன்றி யாகம் நடத்த உமக்கு உரைத்தவர் யார் மன்னரே? 

அறம் தவறுதல் தசரத மைந்தனுக்கு அழகா?” தெறித்து விழுந்தன கேள்விகள்.

தலை குனிந்து முறுவலித்தான் தமையன் சொல் தட்டாத இலக்குவன்.

பிள்ளைகளின் குரலில் தெறித்த எள்ளல் மூர்க்கம் கூட்ட, வில்லை எடுத்துக் கணை பூட்டினான் ராமன்.

“உங்கள் வம்சம் அறியாது உங்களை அழிக்க என் மனம் தடுக்கிறது. யார்பெற்ற பிள்ளைகள் நீங்கள்?”

 கேள்விக்கு பதில் கூர்வாளாய் இறங்கியது.

“உலகம் போற்றும் உத்தமி என் தாய், 

எவர் பேச்சோ கேட்டு, அவரைக் கானகம் அனுப்பிய இஷ்வாகு வம்ச தசரத குமாரன் எம் தகப்பன்”.

“ராமன் என்பது அவர் நாமம்”.

வில் நழுவ, ஓடிப்போய் பிள்ளைகளை ஆரத்த்தழுவி, கண்ணீரில் குளிப்பாட்டினான் ராமன்.

அதுவரை அகன்றுநின்ற வால்மீகி, வாஞ்சையோடு ராமனின் சிரம் தொட்டார்.

தூரத்திலிருந்து வந்த சீதை முகம் இறுகியிருந்தது.

மைந்தர்களையும், மனைவியையும் தேரில் ஏற இறைஞ்சினான் ராமன்.

“உம பிள்ளைகளை உம்மிடம் சேர்த்தேன். இனி, என் தாய் மடிக்குத் திரும்ப உத்தேசம். விடைகொடுங்கள்!” தரை நோக்கிக் கேட்டாள் சீதை.

“என்னை மன்னித்துவிடு சீதா. இனி ஒருமுறை இப்படி நேராது,” குழறலாய் வந்தது ராமன் குரல்.

“இல்லை நாதா, இனி ஒருமுறை, அந்த அயோத்தி மண்ணை மிதிக்க என் உள்ளம் ஒப்பவில்லை. என் தாய் என்னை அழைப்பது என் காதில் ஒலிக்கிறது. இனி என் மிச்ச வாழ்க்கை அவள் மடியில்தான் என்று என் மனம் சொல்கிறது”.

“உங்கள் சொத்தை உங்களிடம் ஒப்படைக்கவே இத்தனை நாள் காத்திருந்தேன். விடைகொடுங்கள் பிரபு”.

மீண்டும் முகம் பாராமல் பேசினாள் சீதை.

“பெண்களுக்கு இத்துனை பிடிவாதம் ஆகாது. புறப்பட்டு என்னுடன். இது உன் பதியின் ஆணை’.

“அவளுக்கு ஆணையிட நீ யார்?” - சீறி வந்தது கேள்வி.

திசைநோக்கி எல்லாச்சிரமும் திரும்ப,

“என்னைத்தெரிகிறதா மகனே?” கம்பீரமாய்க் கேட்டபடி வந்தாள், கௌசிகன் பத்தினி, அகலிகை.

“உன்னைப் பார்க்கவும் என் கண்கள் கூசுகின்றன”.

“சாப விமோசனம் பெற்ற நாளிலிருந்தே, என் இதயம் மட்டும் இன்னும் பாறையாகத்தான் இறுகியிருக்கிறது. 

ரிஷி பத்தினி என்ற வெற்றுக் கடமைகளைக்கூட நான் செய்வதில்லை. ஏனோ, கௌசிகனுக்கும் என்னை நெருங்கப் பயம். 

இந்திரனிடம் காட்டமுடியாத ஒரு கையாலாகாத கோபத்தை ஒரு பெண்ணிடம் காட்டிய மகரிஷி அல்லவா அவர்?

இந்த ஆண்கள் மட்டும் அரசனானாலும், ஆண்டியானாலும், ஒரே குணத்தார்கள்தான்.

என் மகன் ராமனாவது மாறுபட்டிருப்பான் என்றிருந்தேன். 

இப்போது உன்னைப் பார்த்த இக்கணத்தில் என் சாபத்தைத் தொடரவே என் உள்ளம் விழைகிறது.

இந்தக் கேடுகெட்ட ஆண்களைப் பார்ப்பதிலும், கல்லாய் இறுகியிருப்பதே பெருமை. 

போதும் பெண்ணாய்ப் பிறந்து இந்த மண்ணில் அடைந்த துயரங்கள்.

எனக்கு சாப விமோசனம் தந்த ராமன் சரயு நதியில் மூழ்கி பித்ரு கர்மாக்களுக்கான தடயங்களும் அற்று இறந்து போகட்டும்.

பெண்ணைப் போற்றத்தெரியாத இந்த பாரதமண், கலியுகத்தில் பரதேசத்தாராலும், அதன்பின் பிரம்மச்சாரிகளாலும், கைம்பெண்களாலும் மனைவியை இழந்தவர்களாலுமே ஆளப்படட்டும்.

தவறிப்போய் ஏதாவது கிருஹஸ்தன் ஆள நேர்ந்தாலும், அவன் ஒரு கைம்பெண்ணின் வழிகாட்டுதலிலேயே பொம்மை ஆட்சி புரியட்டும்.

பத்தினி சாபம் பலிக்கட்டும்.

பூமாதாவே, உன் மகளை இக்கணம் ஏற்றுக்கொள். உன் மடியில் அவள் அந்திமக்காலம் வரை சுகமாய் வாழட்டும்.

இனி எந்த ஆண்மகன் முகமும் காணும் கொடுமையற்று, என் உடல் இப்போதே கல்லாகட்டும்.

அப்படியே ஆகட்டும் என்று அசரீரி எழுந்தது

தேவர்கள் பூமாரி பொழிய,  நூறு கோடி சூரியப் பிரகாசத்தோடு பூமி பிளக்க, பூமாதேவி, தன மகளை ஆலிங்கனம் செய்து ஏற்றுக்கொண்டாள்.

நிலம் நோக்கித் தலை குனிந்து நின்ற சக்கரவர்த்தி ராமன், தன் மைந்தர்களைக் கைநீட்டி அரவணைக்க,

அக்னி உமிழும் கண்களோடு, அகலிகை மீண்டும் கல்லானாள்.

ட்விட்டர் காதல்!

'எந்நேரமும் அந்தப் பாழாப்போன கம்ப்யூட்டரையே கட்டி அழுதுக்கிட்டிருக்காம கொஞ்சநேரம் படிச்சுத் தொலைக்கலாமல்லடா. அப்பனைப் போலவே உருப்படாம போறதுன்னு சத்தியம் பண்ணியிருக்குது சனியன்."

பால் டம்ளரோடு அறைக்குள்ளே வந்த பூரணி நங்கென்று அவன் தலையில்  ஒன்று வைத்தாள்.

அம்மா எப்போதுமே இப்படித்தான்.

சிடுமூஞ்சியாகவே பிறந்திருப்பாள் என்று தோன்றுமளவு முகம்.

அவனையோ, தங்கை மதுவையோ சதா ஏதாவது குறை சொல்லிக்கொண்டே இருப்பது வழக்கமான ஒன்றுதான்.

நல்லவேளை அவள் உள்ளே  வரும் சத்தம் கேட்டுத்தான் அவசர அவசரமாக ட்விட்டரை மினிமைஸ் பண்ணினேன். 

அதைப் பார்த்திருந்தால், ஆடித் தீர்த்திருப்பாள். கொஞ்சம்கூட, காலேஜ்  பையனைப் போலவே நடத்தமாட்டாள். எந்நேரமும் கூச்சலும் திட்டும் வசவும்தான்.

தோளுக்குமேல் வளர்ந்த பிள்ளைகள் என்ற எந்தவிதமான யோசனையும் இல்லாமல் கை நீட்டிவிடுவாள்.

சமயங்களில் நினைத்தால் பாவமாகவும் இருக்கும்.

அப்பாவிடம் அவள் வாங்குவதில் நூற்றில் ஒன்றைத்தான் பிள்ளைகளுக்குத் திருப்பித் தருகிறாளோ என்றும் தோன்றும்.

அப்பாவுக்குக் கலெக்டரேட்டில் நில ஆக்கிரமிப்புத் துறையில் ஆபீஸ் அசிஸ்டன்ட் வேலை,

 நல்ல சம்பளம், தயங்காமல் கை நீட்டுவதில் மேல் வரும்படிக்கும் ஒன்றும் குறைச்சல் இல்லை.

ஆனால் எந்நேரமும் குடி, போதாக்குறைக்கு, சீட்டாட்டம் உட்பட எல்லாக் கெட்ட பழக்கங்களுக்கும் குறைச்சலே கிடையாது.

என்றைக்கும்,சீட்டாடித் தோற்றுப் போய்த்தான் வருவார்.

ஏதோ ஒரு வம்பு,

சாம்பார் சரியில்லை,   பொரியலில் உப்பில்லை என்று ஆரம்பிக்கும் சண்டை பரஸ்பரம் கூச்சலில் தொடர்ந்து, அப்பா பெல்ட்டால் விளாசுவதில் போய் முடியும்.

வாரத்தில்  நான்கு நாட்களாவது தவறாது நடக்கும் இந்த சண்டை எனக்கும் மதுவுக்கும் பழகிப் போன விஷயம். அவசர அவசரமாக டின்னர் முடித்து அவரவர் அறையில்போய் கதவைத் தாழ் போட்டுக்கொண்டு விடுவோம்.

இது ரெண்டும் எப்படிண்ணா ரெண்டு பெத்ததுக, என்று மது சமயத்தில் ஆச்சரியமாகக் கேட்பாள்.

அம்மா ஒரு வகையில் பாவம்தான். அப்பாவால் ஒரு சுகமும் இல்லை, கூடப் பிறந்தவர்களும் யாரும் இல்லை, ஏறத்தாழ ஒரு அனாதையாக இவரிடம் சிக்கிக்கொண்டாளோ என்று எனக்குப் படும். அப்பா பக்கத்தில் நிற்கும்போது அம்மா அழகு. அதுவே அவர் கோபத்துக்கு ஒரு காரணமாக இருக்கலாம்!   

நான் PSGயில்  EEE மூன்றாம் வருடம். தங்கை மது B.Sc  ஹோம் சயன்ஸ் முதல் வருடம்- அவினாசிலிங்கம் கல்லூரியில்.

இன்றைக்கு ஷாலினியுடன் DM இல் வழியும் அவசரத்தில் தாழ்போட மறந்த்ததுதான் வினையாகப் போயிற்று. நல்லவேளை, அக்கௌன்ட் ஓப்பன் செய்யும் நேரத்துக்குள் அம்மா வந்துவிட்டாள். அவளுக்கு விஷயம் தெரிந்தால் சாமியாடித் தீர்த்திருப்பாள்.

எங்களுக்குத் திட்டிக்கொண்டே அப்பா  எல்லாம் செய்துவிடுவார். ஆளுக்கொரு கம்ப்யூட்டர், எனக்கு அப்பாச்சி, அவளுக்கு ஸ்கூட்டி. அதிலெல்லாம் எந்தக் குறைவும் கிடையாது. அதுக்கு இதுக்கு என்று பொய் சொல்லி வாங்கும் காசு தாராளமான செலவுக்குப் போதும்.

ஆனால் ஒரு பெரும் குறை,

வீட்டுக்குள் சிரித்துப் பேசுவது அநேகமாக இல்லாத விஷயமாகிவிட்டது.

அதுதான் காரணமோ என்னவோ,

ஷாலினியுடன் சாதாரணமாக ஆரம்பித்த ட்விட்டர் நட்பு, இன்று தினமும் ஒரு மணி நேரமாவது DMஇல் கொஞ்சிக்கொள்வதில் தொடர்கிறது.

பெரும்பாலும், காலேஜில் இருக்கையில், லஞ்ச் டைமில் ஹாய் என்று ஒரு மெசேஜ் வரும், குறைந்தது ஒருமணி நேரம் நீளும் உரையாடலில், ஒரு வார்த்தை கூட உண்மையைப் பேசியதில்லை.

அது கிரீஷ் கொடுத்த ஐடியா.

“ஸ்டுடண்ட்ன்னு சொல்லாத மச்சி, ஒருத்தியும் மதிக்க மாட்டாளுக, சும்மா அள்ளிவிடு, வேலையில் இருப்பதாகவும், மாசம் ஐம்பதாயிரம் சம்பளம், வயசு முப்பத்தைந்து, மனைவி ஒரு நோயாளி”

இப்படிச் சொன்னால்தான் இந்தக் காலத்துப் பெண்கள் ஈசியாக விழுவார்கள். அப்படியே, ஆறுதல் சொல்வதுபோல் நெருக்கத்தை வளர்த்துக்கொள்ளலாம். ரிஸ்க் இல்லாத உறவையே இன்றைய பெண்கள் விரும்புவார்கள் என்று ஏகத்துக்கும் ஏற்றிவிட்டான்.  

அப்படியெல்லாம் ஆரம்பித்த புளுகு மூட்டை,  ஷாலினியுடன் தினசரி கொஞ்சம் எல்லை மீறிய வழிசல்கள், செக்ஸ் ஜோக்குகள் என்று விரிந்து, இன்றைக்குத்தான் போட்டோ பரிமாறிக்கொள்ளும் கட்டத்துக்கு வந்திருக்கிறது.

ஷாலினி கல்லூரி மாணவியாம். 

வீட்டில் அம்மா அப்பா, ஓயாத சண்டை, உதவாக்கரை அண்ணன் என்று ஆரம்பித்து, இன்று உள்ளாடை வரை பேசுமளவு வளர்ந்தாகிவிட்டது. 

இருவரும் ஒருவருக்கொருவர் ஆறுதல் சொல்வதில் ஆரம்பித்து, இன்று போட்டோ பரிமாற்றம்.

பிடித்திருந்தால், அடுத்த கட்டம் என்று பேச்சு.

ஆவலாய் ட்விட்டர் அக்கவுண்டில் போய் DM பார்த்தால், 

ஒரு அட்டகாசமான இளம்பெண். கண்டிப்பாக என்னைவிட ஒரு ஐந்து வயது அதிகம்தான் இருக்கும்.

அட்டகாசமான உடல்,

குறுஞ்சிரிப்பு கொஞ்சும் முகம்.

கூடவே என்னுடைய படமும் கேட்டிருந்தாள்.

இதற்கும் கிரிஷ் கொடுத்த ஐடியாதான்.

பொண்ணு சூப்பரா இருந்தால் கொடுக்கச் சொல்லி நேற்றே ஒரு படத்தை கூகுளில் எடுத்து, பட்டி பார்த்துக் கொடுத்திருந்தான்.

அட்டகாசமான, முப்பத்தைந்து வயது மனிதன் புகைப்படம்.

அதை அனுப்பிய அடுத்த நிமிடம், “யூ ஆர் சோ ஹேண்ட்சம்” என்று ஒரு முத்தமிடும் ஸ்மைலியுடன் பதில்.

கை கால்கள் லேசாக நடுங்க, (முதல் அனுபவம் பாஸ்) மெதுவாக அறையை விட்டு வெளியே வந்து ஒரு சின்ன நோட்டம் விட்டேன்.

மது அவள் அறையில் கம்ப்யூட்டரை நோண்டிக்கொண்டிருக்க,

அம்மா, படுக்கையறைக்குள் தாழிட்டுக்கொண்டிருக்க, அப்பா வந்த அரவமே காணவில்லை.

ரூமுக்குள் வந்தவுடன் முதல் வேலையாகக் கதவைத் தாழ் போட்டேன்.

“எப்போ மீட் பண்ணலாம்” என்று அடிக்கக் காத்திருந்ததுபோல்,

‘இந்த ஃப்ரைடே ஓகேவா” என்று பதில் வந்தது.

ஆஹா, அப்பா சொந்தக்காரர் வீட்டு விசேஷத்துக்கு ஊருக்குப் போகிறார், அம்மா சாயங்காலமே சொல்லியிருந்தார் மருதமலை போவதாகவும், தங்கரதம் பார்த்து வர நேரமாகும் என்றும்.

மது எப்படியும், காலேஜ் முடித்து ஊர்சுற்றி ஏழு மணிக்குத்தான் வருவாள்.

கை நடுங்க,

"எங்கே?" என்று டைப் செய்தேன்.

"பரூக் பீல்ட், மூன்றுமணி ஷோ, கூட்டமில்லாத படம்"என்று வந்தது பதில்.

எப்படி?

"டிக்கெட் ஆன்லைனில் புக் செய்து, காபியை DM பண்ணுங்க".

நீ எப்படி வருவே ஷாலு?

“நீங்க சமத்தா, உள்ளே போய் சீட்டில் உட்காருங்க, நான் பக்கத்தில் வந்து உட்கார்ந்துக்குவேன்”.

“அப்புறம்?”

“இதுதான் கடைசி,”

“படம் முடியும்வரைக்கும், நான் உங்களுக்கு. அதற்கப்புறம் என்னை மறுபடி தொந்தரவு செய்யக்கூடாது”.

“ஓகே டார்லிங். அதை பிறகு பார்த்துக்கலாம். நீயா என்னைக் கூப்பிட வைக்கும் சாமார்த்தியம் எனக்கு இருக்கு”.

“அதை வெள்ளிக்கிழமை பார்க்கிறேன்.”

அதற்குப் பின் வந்த எந்த உரையாடலும், என் மண்டையில் ஏறவில்லை.

பரூக் பீல்ட் தியேட்டரில் பெட் டிக்கட் ரிசர்வ் செய்து, காபியை அனுப்பியபிறகுதான் தூக்கமே வந்தது.

அடுத்து வந்த நாட்களில், காதுமடல் சூடாகவே அலைந்துகொண்டிருந்தேன்.

கிரிஷ்தான் “தைரியமா போ மாப்ள,  அவ்வளவுதூரம் அங்க வந்ததுக்கு அப்புறம் உன் வயசெல்லாம் அவளுக்கு ஒரு மேட்டரே இல்லை. அரை இருட்டு வேறு, துணிஞ்சு விளையாடு” என்று தைரியம் சொன்னான்.

ஷாலினி வேறு, “கடவுள் ஒரு மோசமான ஆர்கிடெக்ட்- “ஏன்?” என்று நேரில் பார்க்கும்போது சொல்லுங்கள் பார்க்கலாம். இது ஒரு உங்க டைப் ஜோக்!” என்று உசுப்பேற்றி வைத்திருக்க, 

அந்த வெள்ளிக் கிழமையும் விடிந்தது.

நேற்றிரவே, அப்பா ஊருக்குப் போயாச்சு. 

மது, இன்னைக்கு என்னவோ, கொஞ்சம் ஓவர் மேக் அப், சாங்கியத்துக்கு 
ஒரு புத்தகம் எடுத்துக்கிட்டு, "அம்மா, இன்னைக்கு நான் கொஞ்சம் லேட் ஆகும்" அப்படின்னு சொல்லிட்டு போறா.

(இவளை ஒருநாள் விசாரிக்கணும் என்று அந்த பரபர மனநிலையிலும் எனக்குப் பட்டது)

நான் இருக்கறதிலேயே, நல்ல ட்ரெஸ் எடுத்துப் போட்டுக்கிட்டு, கிளம்பிட்டேன்.

இன்னைக்கு அம்மா என்னவோ என்னைப் பெருசா கண்டுக்கலை. 

அப்பா ஊரில் இல்லாத சந்தோசமோ, இல்லை கோவிலுக்குப் போகும் முனைப்போ, தலை ஆட்டி விடை கொடுத்துவிட்டு, கதவைத் தாழ் போட்டுக்கொண்டாள்.

மூணுமணி எப்படா ஆகும்ன்னு கடனேன்னு காலேஜுல உட்கார்ந்திருந்தேன்.

மூணுமணிக்கு தியேட்டருக்குப் போய் சீட்டில் சாஞ்சாச்சு.

மூணே கால், 

படம்போட்டு பத்து நிமிஷம் ஆச்சு.

பக்கத்து சீட்டுக்கு யாரோ வரும் சரசரப்பு.

இதய்ம் படபடக்கத் திரும்பிப்  பார்த்தேன்.

:

:

:

:

:

:

அம்ம்ம்மாஆஆ!

என் மீனாட்சி அம்மாவுக்கு!

உனக்கென்ன குளிர்ப் பெட்டியில் கால் நீட்டிப் படுத்துவிட்டாய்.

இதோ, இன்னும் சில மணித்துளிக்குள், 

எரியும் நெருப்பில் கரைந்தும் போவாய்.

உரிமை இல்லாத ஊமை அழுகையில் நீ பெறாமல் பெற்றபிள்ளை.

யாருக்கும் வாய்க்கக்கூடாது  இப்படி ஓர் துயரம்.

என்னைப் பெற்றவளோடு எனக்கு நான்கு தாய்.  

அதில் இரண்டாவதை இன்று இழந்தேன்.

என் மழலை முழுதும், 

அதன்பின் இளமையின் ஆரம்பத்திலும், 

உன் கையால் உண்டு வளர்ந்தேன்

தாயே. இன்றைக்கு மறித்து நிற்கும் வேலிகளும் 

விலக்கி வைத்த அகழிகளும், 

கிளைகளைத் துண்டிக்கலாம்.

என் வேர்கள் என்றும் உன்னோடுதானே!

எத்தனை வேலிபோட்டு உரிமை பறித்தாலும், 

கருவில் சுமக்காத உன் மூத்த மகன் நான்தானே.

கட்டி அழும் உரிமையின்றித் 

தள்ளி நின்று மருகுதலினும்,

தூரநின்றே கதறிப் போகிறேன்.

விலகி நிற்பதென்று ஆனபின்பு, 

எல்லா தூரமும் ஒன்றுதான்.

எதையோ மனதில் வைத்து, குறுக்கில் மறித்து, 

வென்றதாய் நினைப்பவர்கள், 

உன் உடலை வைத்துக்கொள்ளட்டும், 

உன் ஆத்மா என்றென்றும் என்னோடுதானே.

இதோடு முடிந்துவிடாது எதுவும். 

என்னை நெஞ்சில் சுமந்தவள் நீ.

உன்னை உயிரில் சுமந்து காத்திருப்பேன்.

என் காலம் முடிந்து வருவேன்,

மீண்டும் உன் மடி அமர்ந்து உன் கையால் அமுதுண்ண.

அதுவரைக்கும், 

காலம் தந்த வலி மறந்து காத்திரு என் தாயே.

உன் மகன் தூரத்தில் சிந்தும் கண்ணீர் 

உன் சிதை நெருப்பைக் குளிரவைக்கும்.

போய் வா என்னைப் பெறாது பெற்றவளே,

மீண்டும் சந்திப்பேன் உன்னை என் மீனாட்சி அம்மாவாய்….

உரையாடல்களால் ஒரு காதல் கதை!

உரையாடல்களால் ஒரு காதல் கதை!

ரவி, லாவண்யா!

ரவி, இது எமோஷனலா முடிவெடுக்கற விஷயம் கிடையாது. 

ஒரு கல்யாணம்ங்கறது உனக்கு அவ்வளவு விளையாட்டா?

மொதல்ல காபி குடி!. 
கொஞ்சம் நிதானமா யோசி,!!

நமக்கு இன்னும் எத்தனை நாள் பாக்கி இருக்கு?

ரெண்டு பேருக்கும் விசா formality  எல்லாம் முடிஞ்சு, இன்னும் சரியா நாப்பது நாள்தான் இருக்கு. இன்னும் அம்மாஞ்சி மாதிரி பேசாதடீ!

ரவி, இதுல உங்க அம்மாவோட சம்மதம் எனக்கு ரொம்ப முக்கியம். 

இத்தனை நாள் அவங்க அனுபவிச்சதெல்லாம் போதாதா?

நமக்கென்ன, கலிபோர்னியா போய் செட்டில் ஆய்டுவோம். 

ஸ்கைப்லயே  அவங்களுக்கு பேரன் பேத்திய காட்டி சமாதானம் பண்ணிட்டு காலத்த ஒட்டீருவோம். 

இங்க எல்லோரையும் face பண்ணவேண்டியது அவங்கதான். 

நீ இல்லை.

லாவண்யா, ப்ளீஸ், உனக்கு வேணும்னா அந்த ஆசை இருக்கலாம். 

அதை என் தலையில திணிக்காதே, ரெண்டு வருஷம் காண்ட்ராக்ட் முடிஞ்சவுடனே, அடுத்த ப்ளைட் பிடிச்சு ஊர் வந்து சேந்துருவேன்.

இந்த டயலாக் பேசிய பலபேர் அங்கேயே பேரன் பேத்தி பெத்தாச்சு.

அங்க வந்து இதுமாதிரிதான் நீ பேசப்போறேன்னா, நான் இப்பவே விலகிக்கறேன். இந்த கண்டிஷனுக்கு ஓகே ன்னா பேசு. இல்லே, நீ ஜாலியா கிளம்பு, என்னை மறந்துடு!

Do you think this is the thing we ve to discuss NOW? 

Grow up Ravi,

இப்போ இஷ்யு இது இல்ல டியர், கல்யாணம்!

அதைப்பத்திப் பேசுடா முட்டாள்!

சுரேஷ், ஜானகி!

இப்படியே உட்கார்ந்திண்டிருந்தா  எப்படி ஜானு? 

எனக்கு உன்னை கண் கொண்டு பார்க்க முடியல,

இந்த முப்பது வருஷம் நம்ம வாழ்க்கைல இல்லாமல் போயிருந்தா, எவ்வளவு நன்னா இருக்கும்! 

உனக்கு நான் எனக்கு நீன்னு சொல்லிச்சொல்லித்தானே வளர்த்தா,

ஒரு சின்ன மனஸ்தாபத்துல கோபிச்சுண்டு  ஊர விட்டுப்போன உங்க அப்பா, உன் கல்யாணத்துக்குக்கூட எங்களுக்குப் பத்திரிக்கை அனுப்பல, 

எங்களுக்கு விஷயம் தெரிய வரும்போது எல்லாமே முடிஞ்சிருந்தது.

இன்னைக்கும் இந்த வலி என் மனசுல இருக்கு ஜானு.

அதெல்லாம் இப்போ பேசி என்ன ஆகுது சுரேஷ்?

நான் உன்னை அப்படிக் கூப்படலாமோன்னோ?

ஜானு, ப்ளீஸ், இத்தனை வருசத்துக்கப்புறமும் என்னைக் கொல்லாதே. உனக்கு கல்யாணம் ஆய்டுத்துன்ற வேகத்துல எங்காத்துல சொன்ன லச்சுமிய கட்டிண்டேன். 

மகராசி, சந்தோஷமாத்தான் என்னையும் வெச்சுண்டிருந்தா. 

மஹாலட்சுமி மாதிரி ஒரு பொண்ணையும் பெத்துக்கொடுத்தா. 

பதினஞ்சு வருசத்துக்கப்புறமா வந்த மொதல் ஜுரத்துல போய் சேந்துட்டா.

பரவால்ல சுரேஷ், நோக்காச்சும் அப்படி ஒரு லைப் வாய்ச்சது, 

ஒத்தப்பையனை பெத்தவள சந்தேகத்துலயே கொன்னு, 

சந்தேகத்தோடவே ரெண்டே வருஷத்துல போய் சேந்துட்டார் மனுஷன்

எதோ, அப்பா தயவுல பையன வளர்த்து ஆளாக்கிட்டன்.

அப்பாவும் போய், இப்போ, அவனும் கலிபோர்னியா போறேன்னு சக்கரம் கட்டிண்டு நிக்கறான். 

பகவான் இனி என்ன பாக்கி வச்சிருக்கான்ன்னு தெரியல.

ப்ளீஸ், அழாதே ஜானு! 

எனக்கு உன் மேல இருந்த பிரியம் இத்தன நாளும் குறையலன்னாலும், அவளோடையும் நான் ஒரு போலி வாழ்க்கை வாழலை. 

பிரியமாத்தான் இருந்தா, பகவானுக்குப் பிடிக்கல, அழைச்சுண்டார்.

இப்போ நான் சொன்ன விஷயம் யோசிச்சயா, 

இன்னைக்கு சொல்றேன்னு சொல்லியிருந்தே!

எது? 

ரவி, லாவண்யா மேட்டர்தானே?

அவாதான் புரியாம பேசறான்னா, நீயும்  அவாளோட சேர்ந்துண்டு  பேசினா நான்  என்ன  சொல்றது?

நமக்குள்ள இருந்த ஸ்நேகமோ, நேசமோ இவாளுக்குப் புரியாது சுரேஷ். 

பஹவான் சித்தம், நமக்குள்ளே கல்யாணம்ன்னு ஆகியிருந்தா, 

இப்போ இவா ரெண்டுபேரும் இப்படிப் பேசறத எப்படி எடுத்துப்பே ?

அவா ரெண்டுபேரும் சொல்றது நியாயமா படறது  ஜானு,

இன்னும் எத்தனை நாளைக்குத்தான் அவாளுக்கு பதில் சொல்லாம இழுத்துண்டே போகப்போறே?

இது கண்டிப்பா, ரெண்டு ஒடம்பு சம்பந்தப்பட்ட பிணைப்பா எனக்குத் தோணலை, பார்க்கறவாளோட பார்வைக்கெல்லாம் பதில் சொல்லிண்டு இருக்கமுடியாது.

தூரதேசம் போற கொழந்தைகள் சந்தோஷமா போகட்டுமே, 

நமக்கும் இங்க ஒருத்தருக்கு ஒருத்தர் துணையா, இருக்கற காலமாவது நிம்மதியாப் போகட்டுமே.

பழைய உரிமையோட, இனி  சொச்சம் இருக்கற  காலத்தையாவது நிம்மதியா ஓட்டிடலாம். 

கொஞ்சம் யோசி ஜானு. 

இது எனக்குத் தப்பா படலே.

அந்தக் காலத்து மனுஷா இத எப்படிப் பார்ப்பா?

நம்மள நன்னாத் தெரிஞ்ச யாராச்சும் இந்தக் கல்யாணம் பத்திக் கேட்டா, என்னல்லாம் பேசுவான்னு புரியாத மாதிரியே பேசறேளே சுரேஷ்,

 சரி, உன்னோட வழிக்கே வர்ரேன், 

இப்போ கல்யாணத்தைப் பண்ணாமலே ரெண்டுபேரையும் அனுப்பிட்டு, நான் எந்த உரிமையோட உன்னைப் பார்க்க வரமுடியும்?

அப்போ அவாள்லாம் பேசறது என்னவா இருக்கும்?

எந்த உரிமையோட நாம சந்திச்சுக்க முடியும்?

 பிள்ளைகளுக்கு இருக்கற  துணிச்சலும்,தெளிவும் உனக்கு இல்லையே ஜானு!

இத்தனை நாள் எதிர்நீச்சல் போட்டு வாழ்ந்து தன்னைக் கரை சேர்த்த பெத்தவாளை இந்த அளவு கொண்டாடற குழந்தைகள் அபூர்வம்.

நல்லா யோசி, 
நான் போய் உனக்கு  காப்பி போட்டு எடுத்துண்டு வர்றேன்.

ரவி, லாவண்யா!

ரவி, இன்னைக்கு அப்பா, உங்க அம்மாகிட்டே ரெண்டுல ஒன்னு கேட்டு சொல்றேன்னு சொல்லிட்டார். 

அம்மாவோட பதில்தான் என் பதில். 

அவங்க சொல்றத மீறி, நீ இழுக்கற இழுப்புக்கு என்னால ஆடமுடியாது.

இன்னும் நீ உங்க அம்மா, எங்க அப்பான்னு பிரிச்சுத்தான்டி பேசறே. கொஞ்சம்கூட இரக்கமே இல்லாத கழுதை.

இங்க பார் ரவி, எங்க அப்பாவும் உங்க அம்மாவும் ஒரு காலத்துல எவ்வளவு நேசிச்சாங்கன்னு உன்னைவிட எனக்கு நல்லாத் தெரியும். 

அது தெரிஞ்சப்புறம் அவங்க ரெண்டு பேரையும் நினைச்சு நான் எத்தனை நாள் அழுதிருப்பேன்னு எனக்குத்தான்டா தெரியும். 

உன்னை மாதிரி முட்டாளா யோசிக்க, என்னால முடியாது.

எனக்கு அம்மாவோட சம்மதம் முக்கியம்

லாவண்யா, கொஞ்சம் யோசி முட்டாளே!

நீயும் நானும் எதற்கு ஒரே ஆபீஸுல வேலைக்கு சேரணும்?

இத்தனை பேர் இருக்க, உன்கூட நான் ஏன் நெருக்கம் ஆகணும்?

ஒரு எதேர்ச்சையான சந்திப்புல, உங்க அப்பா, எங்க அம்மா கதை அத்தனை வருஷம் கழிச்சு எதுக்கு நமக்குத் தெரியணும்?

அதுக்கப்புறம் நமக்குள்ளே இப்படி எதுக்கு ஒரு பிரியம்  வளரணும்?

 நம்மை ஒண்ணா எதற்கு கலிபோர்னியா அனுப்பணும்?

முட்டாள்ப் பெண்ணே,

இது எல்லாமே இந்த  உறவுக்கும்,கல்யாணத்துக்கும்தான்.

இது நடக்கும், யார் சம்மதம் இல்லாட்டாலும்.

சுரேஷ், ஜானகி!

ஜானு, இன்னும் எத்தனை வருஷம் பகவான் நம்ம கணக்குல எழுதியிருக்கார்ன்னு தெரியாது. 

இருக்கற காலத்துல, பழைய தப்புக்குப் பிராயச்சித்தமா இந்தக் கல்யாணம் நடக்கட்டும். 

புரிஞ்சவா வந்து அட்சதை  போடட்டும், புரியாதவா நமக்கு வேண்டாம்.

இந்தப் புது நேசத்தோட, இருக்கற கொஞ்சநாள ஓட்டுவோம். 

தயவு செஞ்சு புரிஞ்சுண்டு சரி சொல்லு
 ப்ளீஸ்.

உங்களுக்கு இது சரின்னு பட்டா, நான் சொல்லறதுக்கு ஒண்ணுமே இல்லை சுரேஷ், 

அந்த மனுஷனோட ஒட்டாமையே வாழ்ந்த வாழ்க்கைக்கு எம்புள்ளயைத் தவிர வேற ஒன்னுமே இல்லை. 

அவனுக்கு இது சந்தோஷம்  தரும், உனக்கும் இதுதான் சரின்னு பட்டா, நடத்துங்கோ. 

நேக்கு ரவிகிட்டப் பேச தயக்கமா இருக்கு, 

நீயே பேசிடு சுரேஷ். 
நான் கிளம்பறேன்.

ரவி, லாவண்யா!

இப்போ அப்பா போன்ல பேசுனது கேட்டுச்சா?

இனி உனக்கு ஒன்னும் பிரச்சனை இல்லையே?

அதிகம் கூட்டம் சேர்க்கவேண்டாம்!

வர்ற வெள்ளிக்கிழமை நல்ல முகூர்த்த நாள். 

வடபழனி முருகன் சன்னதியில கல்யாணம்,  

அன்னைக்கு ராத்திரி ரிசப்ஷன்.

ஒருமாசம், அப்பா அம்மாவோட சந்தோஷமா கழிக்கிறோம்,

நம்ம சண்டையெல்லாம் கலிபோர்னியா போய் ஆரம்பிச்சுக்கலாம்.

தேங்க் யூ ரவி.

அம்மா சம்மதம் கிடைச்சது எனக்கு யானை பலம் வந்தமாதிரி.

என் பிரண்ட்ஸ் கொஞ்சம்பேர மட்டும் நான் பார்த்து அழைக்கணும்,

நைட் டின்னருக்கு பூரி கிழங்கு அம்மாவைப் பண்ணிவைக்கச் சொல்லு, நானும் அப்பாவும் வர்றோம்.

பை!

அடுத்த வெள்ளிக்கிழமை, ஆரவாரம் இல்லாமல்

வடபழனி முருகன் சன்னதியில் நடந்தது

ஜானகி, சுரேஷ் திருமணம்.!